en alweer de laatste dag...

Vanmorgen zijn we vrij. Dat ‘vrij’ is betrekkelijk, want er moet voorbereid worden voor vanavond. Vanavond hebben we een afscheidsavond met de gemeenschap in Tavrie’ske. Het meest spannend is natuurlijk Nederlands eten wat we daar zullen opdienen. Het gaat natuurlijk niet over een viergangenmenu, maar meer over hapjes Nederlands eten; kaas natuurlijk, pannekoeken, een hapje hete bliksem (bij gebrek aan wortelen is hutspot niet mogelijk), koek, stroopwafels en speculaaskoekjes. Dat is niet alleen voor de Oekrainers spannend, maar ook voor ons. Gelukkig hebben Simone en Renske de culinaire taken goed verdeeld, zodat er voor het manvolk slechts appels schillen en pannekoeken bakken overblijft. Ook hebben we de opdracht gekregen bij de plaatselijk winkel-van-Sinkel een pannekoekspan te kopen, als we alle drie van deze taak terugkeren zijn net alle aardappels geschild. Wat jammer nou...

De bijbelles gaat over je leven met God. Uiteraard hebben we vanaf de eerste les herhaald en dan merk je een hoop respons. Vervolgens gaan we door; Jezus is gestorven en opgestaan, en nu? Is alles prima? Nee dus. Je ondervindt niet alleen onrecht, maar doet er zelf aan mee. Maar Jezus wil je helpen, Hij zendt Zijn Geest en die geeft gaven van liefde (Galaten 5:22-23). Het werkje; inkleuren van een plaatje van de ‘vrucht van de Geest’ ( met tekst in het Oekraiens dankzij Cor Harryvan) en het andere werkje; kleur je eigen witte pet vinden gretig aftrek, waarna het weer tijd is voor jawel; de trampoline. Na de trampoline de Engelse les, waarbij onderwerpen van het weer en van sport aan de orde komen.

We hebben nog een uurtje tssen het eind van de lessen en de afscheidsavond. De hete bliksem wordt afgemaakt, de pannekoeken waar Jan en Henry uren op hebben staan bakken worden in drie grote stapels in een doos gepakt, de versgebakken cupcakes, vers opgemaakte cupjes-met-room worden afgewerkt, alle andere lekkers erbij en op naar het dorpshuis. Daar is de video-installatie al in bedrijf; Alex heeft computer en beamer opgesteld en vertoont het filmpje van het vorige bezoek. Het eten wordt in de hal opgesteld, want eerst doen we de bonte avond. Die begint met een introductie van Mischa over de torenbouw van Babel en de spraakverwarring die God de mens oplegt. Hoewel Kosta zijn best doet alles zo goed mogelijk te vertalen gaat veel verloren in het verwachtingsvolle groezemoes van ‘onze’ kinderen, die er natuurlijk allemaal zijn.
Dan een voorstellingsrondje van ons door Mischa, voor de meegekomen ouders natuurlijk, want de kinderen kennen Genrie, Zimone, Rens-ke, Gerriet, Jan en Hert natuurlijk allang. Als we dan toch de belangstelling hebben zingen we samen met elkaar ‘Samen in de naam van Jezus’ voor de gevulde zaal. Dit kort optreden wordt gevolgd door een filmpje van Veenendaal en een kwis. Bij de kwis bewijst onze jonge vertalen Kosta zijn kwaliteiten opnieuw. Er blijken na de kwis nog een heel aantal vragen te leven over het leven in Veenendaal. De statistieken zijn wel in de kwis aan de orde gekomen, dus dan de echte vragen. Er wordt bijvoorbeeld gevraagd naar de belangrijkste sectoren waarin Veenendalers hun brood verdienen en wat in Nederland de gemiddelde leeftijd is om te trouwen.
Maar de kinderen worden rumoerig, dus het wordt tijd om te eten. Stroopwafels zijn populair, de pannekoeken zijn in no time op en ook van cupcakes en roomcupjes blijft niks over. De ontbijtkoek is wat minder populair, er blijft wat kaas over en ook de hete bliksem gaat niet helemaal op. We vatten het maar op als blijk dat iedereen genoeg heeft kunnen proeven. De avond loopt op zijn eind en het wordt tijd om nog een speciaal moment in te lassen. We kennen Mischa en Alex, maar de verrassing van deze reis is het optreden van Kosta. Deze jonge belangstellende broeder was vorige reis ook al wel in beeld, maar heeft zich nu ontpopt als een betrokken vertaler ie ook niet bang is initiatief te nemen. Gelukkig zijn we eerder zo wijs geweest niet te krampachtig met cadeau’s te zijn; er blijkt een mooi boek over Nederland in het papier te zitten. Deze wordt hem met een korte toespraak aangeboden.
Dan is het echt afgelopen; we schudden gemeenteleden de hand als afscheid, het is mooi om te zien hoe een kerkdienst en een avond bijbelstudie al voor het verwonderende feest van wederzijdse herkenning zorgt. We vertrekken, terug naar de kerk om daar nog even na te praten met Mischa, Alex, Julia en Kosta, God te danken en gauw nog enkele uurtjes slaap te pakken. Dat ga ik ook doen, maar niet voordat ik de blog heb bijgewerkt. Bijdezen.

De wekker zal om half vier gaan, we zullen om half zeven uit Kherson vertrekken en rond een uur of één (ik kan er een uur naastzitten; we leven in een andere tijdzone) weer in Nederland zijn. Terug van een reis vol herkenning van broers en zussen in God, maar ook van een reis van verbazing. Er is ‘slechts’ 2500 kilometer afstand, maar wat zijn de verschillen groot.